IN MEMORIAM Erik Bierman, oud-rector Gymnasium Haganum van 1976 tot 1993

Erik Bierman, geboren op 3 december 1933 in Amersfoort en overleden op 26 november 2022 in Den Haag, wás het Gymnasium Haganum, zonder enige overdrijving. Op de rouwkaart bij zijn overlijden staat een typisch muurtegeltje van het Haganum afgebeeld.

Erik schreef zelf ooit in Socialiter, het blad van de vereniging van oud-leerlingen van het Haganum, dat hij – nadat het gezin Bierman in 1940 naar Den Haag was verhuisd – ‘elke dag met de tram, lijn 3 en lijn 7, naar school ging. Hierbij passeerde ik dagelijks het gebouw van het Eerste Stedelijk Gymnasium aan de Laan van Meerdervoort, wat mijn interesse in wat achter die poort lag opriep.’ Een ervaring die veel Haganummers zullen herkennen! En over 1946: ‘Vervolgens werd ik aangemeld op het Stedelijk Gymnasium, de school waar ik goede verhalen over had gehoord.’

Na zijn Haganumtijd ging hij scheikunde studeren om vervolgens te kiezen voor een loopbaan in het onderwijs. Hij begon als leraar scheikunde in Bussum, stapte over naar een school in Vlaardingen en keerde terug op het Haganum, als rector. Hierover schreef hij: ‘Het verbaast me dat ik vele jaren later na een spontane sollicitatie uitverkoren werd om het gymnasium als rector te mogen leiden. De eerste niet-classicus en de eerste niet gepromoveerde rector.’

Mijn eigen eerste ontmoeting met Erik was een sollicitatiegesprek. Het vond plaats in februari 1984, in de rectorskamer, de ruimte waar nu de administratie van de school in gehuisvest is. Ongetwijfeld lag er een teckel in een hondenmand, want tussen privé en werk bestonden voor Erik geen erg scherpe grenzen. Ik herinner me nog de naam van de teckel Boudewijn.

De school telde destijds ongeveer 360 leerlingen, maar groeide in de jaren daarna snel. Erik kende ‘zijn’ leerlingen. Hij wist wie wie was en sprak hen persoonlijk toe bij de diploma-uitreiking. Hij bleef ook lesgeven. Ik herinner me dat hij elk jaar scheikunde aan een vierde klas gaf.

Hoewel hij op sommige foto’s een erg serieuze gezichtsuitdrukking heeft, hield hij wel van een geintje. De foto waarop hij tijdens een vossenjacht in bad in de etalage van een badkamerspecialist zat, werd bijzonder populair onder verzamelaars van Haganum-hebbedingetjes.

Erik wás het Haganum. Hij ging mee op Romereis. Bij zijn bezoek aan de introductieweken werd hij bijna altijd vergezeld door Lous, die voor die gelegenheid voor elke leerling een cakeje had gebakken. Hij danste met haar op schoolfeestjes, waarover zoon Geert tijdens de uitvaartplechtigheid zei dat hij zich zelden zo gegeneerd had als leerling. Hij organiseerde aan het begin van het schooljaar een rectorsborrel. Zijn kinderen mochten (of moesten?) daarbij bedienen.

Naast het Haganum had hij nog een andere hobby: trams en treinen. Voor zijn afscheid was dan ook een historische HTM-tram geregeld waarmee Erik, zijn familie en het personeel een ritje door de stad maakten. Hij wist er alles van.

             

in Frankrijk kochten zijn vrouw en hij een spoorwegwachtershuisje. Omdat ze erg gastvrije mensen waren, ben ik er ook eens met mijn gezin op bezoek geweest. Het huisje stond zó dicht aan de spoorlijn dat een passerende trein mijn toen vijfjarige dochtertje de stuipen op het lijf joeg. Erik kon er hartelijk – en verbaasd – om lachen.

Na zijn pensionering bleef Erik bij het Haganum betrokken. Zo hield hij als bestuurslid de ledenadministratie van Socialiter bij en verscheen hij bij elke gelegenheid die zich maar voordeed. De school liet hem niet los. Een goede vriend zei tijdens de uitvaartplechtigheid dat het Haganum zijn gespreksonderwerpen bleef domineren, ook toen zijn geheugen hem in de steek begon te laten.

Ik hoop van harte dat elke Haganummer van nu, in de komende tijd even bij zijn schilderij stilstaat om hem eer te bewijzen. Erik Bierman – mister Haganum – heeft het verdiend.

Marcel den Hollander,
oud-leraar Gymnasium Haganum